Er is vaak gespeculeerd over de vermeende toneelaspiraties van recensenten en kunstredacteuren. En ze zullen ook zeker bestaan: broodschrijvers die dolgraag zelf in het theater hadden willen staan. De twee disciplines hebben dan ook best wat overeenkomsten: het zijn beide creatieve beroepen, waarbij tekstinterpretatie en communicatieve vaardigheden centraal staan.
Misschien verklaart dat deels waarom het aanvankelijk telkens weer onwennig is om een acteur te interviewen. Het zijn vaak gedreven vakmensen die indrukwekkend en gepassioneerd over hun vak kunnen vertellen, in mooie woorden en nog fraaiere gebaren. Hoewel je blijft incalculeren dat het hun stiel is: fraaie zinnen mooi aan de man brengen, is er altijd een korte fase van geïmponeerd zijn, voordat het gesprek zich op gelijkwaardig niveau herneemt.
Vorige week interviewde ik Joep van der Geest van Toneelgroep Oostpool, een 29-jarige toneelspeler uit Gouda. Vele jaren jonger dan ik, vele jaren ervaring armer, maar met een vanzelfsprekende overtuiging die bijna jaloers maakt. Natuurlijk ook een gevolg van eindeloos filosoferen over een voorstelling, totdat alle ins en outs bekend zijn en een stuk geen geheimen meer heeft. Maar toch is er even die grenzeloze bewondering voor zijn zelfbewuste formuleringen, de manier waarop hij zich zelfverzekerd door de ruimte beweegt. Terwijl ik me tegelijkertijd realiseer dat ook hij, hoewel veel vaker geïnterviewd, zich vast tijdelijk ongemakkelijk voelt en misschien wel een rol speelt.
Gelukkig belandt het samenzijn meestal vrij snel in de tweede fase: het aan elkaar gewaagd zijn, vergeten dat er sprake is van zoiets als een interview, kortom: een echt gesprek voeren. Geen vraag/antwoord-spel, maar een ware dialoog, waarin beide partijen gelijkwaardig zijn en evenveel inbrengen. Zodra het interview een gesprek is geworden, ben ik in mijn element. Dan vallen bewondering en onzekerheid weg en doe ik waar ik goed in ben: geïnteresseerd luisteren, maar zeker ook interrumperen, kritische vragen stellen, mijn eigen mening geven. Op zulke momenten weet ik het heel zeker: ik wil echt niet het theater in. Ik doe al precies waar ik gelukkig van word.
You must be logged in to post a comment.