All posts in Geen categorie

Wie in Arnhem onderneemt, kan niet om de OKA heen. En van andere ondernemers ontmoeten word ik bijna altijd vrolijk. Dus toen het OKA-bestuur me vorig jaar benaderde om voor de OKA-krant te gaan schrijven (en dus lid te worden), hoefde ik niet lang na te denken.

Lid worden tijdens een pandemie is, op z’n zachtst gezegd, ánders. Kudos voor deze club, die ondanks de beperkingen steeds creatieve alternatieven zoekt om elkaar tóch te kunnen ontmoeten. Ik zie uit naar nog veel meer kennismakingen ― om mijn enthousiasme én mijn netwerk te delen. De kers op de taart zou zijn om met OKA-collega’s samen te werken, aan een incidenteel tof project of tijdens een meer structurele werkrelatie. En dat is meteen mijn wens voor Arnhem: dat de creatieve sector zichtbaarder en zelfbewuster wordt. Daarom juich ik het initiatief Creatief Arnhem (@creatiefarnhem) van harte toe.

Het mooie van mijn vak is dat ik niet hoef te kiezen.

Copywriter

Met 17 jaar zelfstandig ondernemerschap op de teller prijs ik me nog dagelijks gelukkig met mijn verworven vrijheid. De luxe van je eigen tijd indelen, zonder lunchtrommel of prikklok − heerlijk. Ik houd van verrassingen en niet van sleur of routine. Dat komt dus goed uit: in mijn werk is elke dag anders.

Regelmatig krijg ik de vraag wat ik liever doe: interviewen of schrijven. Het mooie van mijn vak is dat ik niet hoef te kiezen. Ik ben sociaal zat om met volle teugen te genieten van het vraaggesprek. En tegelijkertijd solo genoeg om volledig op te gaan in het uitwerken van zo’n interview.

N.B. tekst & advies bestaat nu zeventien jaar. Zeventien leerzame jaren met prachtige hoogtepunten, ups en downs, vallen en opstaan, passie en ploeteren. Het lijkt wel ondernemerschap.

Wij moesten maar eens kennismaken. Vind je ook niet?

Tot gauw!

Regelmatig krijg ik de vraag wat ik liever doe: interviewen of schrijven. Het mooie van mijn vak is dat ik niet hoef te kiezen. Ik ben sociaal zat om met volle teugen te genieten van het vraaggesprek. En tegelijkertijd solo genoeg om volledig op te gaan in het uitwerken van zo’n interview.

Mijn werk verloopt voor mij in de fasen spons – kameleon – doorgeefluik.

Als spons slurp ik verhalen op, vraag ik dóór, laat ik mijn nieuwsgierigheid de vrije loop. In die hoedanigheid ben ik altijd op zoek naar de menselijke kant van een verhaal. Want mensen blijven eindeloos boeien.

Maar ik ben ook kameleon. Al tijdens het interview ‘kleur ik mee’ met de lezer: wat wil die weten, wat is interessant, waar zitten de drijfveren of de pijnpunten?

Ook probeer ik in te schatten wat de verteller kwijt wil. En hoe ik zijn of haar verhaal het allerbeste kan verwoorden. Dat is soms best vermoeiend, maar bijna altijd ontzettend interessant.

Daarna komt de fase van doorgeefluik. Meestal heb ik dan al wat afstand genomen van het gesprek, zodat het wat heeft kunnen bezinken. Zo komen de hoofd- en bijzaken vanzelf bovendrijven.

Als doorgeefluik zijn de verschillen met het werk van een journalist het grootst. Natuurlijk ben ook ik op zoek naar ‘de’ waarheid, maar die is altijd roze gekleurd. De geïnterviewde heeft recht op de allerbeste, allermooiste en allerechtste versie van zijn of haar verhaal. Aan mij de schone taak om dat boeiend op te schrijven. Zodat het beklijft.

Ben jij nu ook nieuwsgierig? Ik vertel je er graag nog veel meer over. En ben ook reuze benieuwd naar jóuw verhaal.

HALLO.

Discipline: Geen categorie
Comments: No
Ik heb een aangeboren nieuwsgierigheid naar mensen. Ze beter leren kennen. Hun ideeën en drijfveren. Ook schrijven is voor mij: in andermans wereld duiken. Me als een tekstuele kameleon onderwerpen eigen maken.

Dat doe ik al sinds mijn zesde, zodra ik op de basisschool had leren lezen en schrijven. Kinderversjes, korte verhalen. Als tiener zelfs een meisjesboek. Er was altijd publiek voor. Lieve ooms en tantes. De meester van de zesde klas. En mijn ouders, die na de verbouwing van hun bungalow (er kwam een hele verdieping bovenop) een speciaal redactielokaal voor mij inrichtten. Precies zo groot (lees: ieniemienie) als het hok van de cv-ketel er tegenover, maar toch: ik kreeg daar mijn eigen telefoonaansluiting en was zo’n beetje de eerste twaalfjarige met een zakelijke girorekening.

Grof geld verdienen
En ik had mijn eigen weekblad. ‘Hallo’ heette het. Zo briljant eenvoudig. Enkele leraren Nederlands en een HEAO-studie Communicatie later ging ik dan eindelijk grof geld verdienen met schrijven. Nou ja… ik had eerst nog een paar banen in loondienst. Pas op mijn veertigste durfde ik de sprong in het diepe aan. Fulltime freelancen. Mijn eigen tekstbureau.

Sprookjes
Ik ben een verhalenverteller. Dat deed ik al toen mijn twee zusjes en ik nog een slaapkamer deelden. Zij griezelen onder de dekens… of wegzwijmelen als ik een romantische bui had. Vroeg slapen kon ik toen al niet. En in sprookjes geloof ik nog steeds graag.


Don Draper worden. Die droom is best een beetje uitgekomen. Zónder alle drank en de vele sigaretten 😉