Remy van Kesteren, harpist

Harpist Remy van Kesteren:

“Het mooie van muziek is dat grenzen daarin niet bestaan. Wat dat betreft kan de wereld nog een hoop van muziek leren. Ik geloof niet dat grenzen ook maar tot iets anders dienen dan ons verdelen en de onderlinge verschillen aanwakkeren.”

“Bij een bezoek aan een asielzoekerscentrum in Utrecht heb ik muziek gespeeld met een paar vluchtelingen. Ik sprak daar ook een Syrische jongen. Ongelooflijk heftig wat die allemaal heeft meegemaakt, alleen maar omdat hij op de verkeerde plek geboren is. Hij is al zijn hele leven op de vlucht, van Syrië via Turkije in Qatar, teruggestuurd naar Syrië en toen achttien dagen lang die beruchte route over de Middellandse Zee − zonder eten, in doodsangst. En dan hier aanbelanden en door idioten worden nageroepen alsof je een stuk vuil bent. Dat je een gelukszoeker bent en onze banen komt inpikken…”

Muziek als meditatie
“Maar tijdens het spelen zag ik hem verdwijnen in de muziek. Dat was te gek, dat heb ik zelf ook als ik speel. Muziek maken ìs ook een soort meditatie, dus ik zou me kunnen voorstellen dat die je op de been houdt, juist in tijden van oorlog en ellende. Er zijn inderdaad diverse verhalen bekend van componisten en muzikanten in concentratiekampen, die daar zijn blijven spelen of componeren.

Het mooie van muziek is dat grenzen daarin niet bestaan. Wat dat betreft kan de wereld nog een hoop van muziek leren. Ik geloof niet dat grenzen ook maar tot iets anders dienen dan ons verdelen en de onderlinge verschillen aanwakkeren. Terwijl we natuurlijk − heel cliché, maar wel waar − allemaal hetzelfde zijn.”

Enge vrijheid
“Muziek maken betekent voor mij een heel grote vrijheid. Toch voelde ik al een tijd dat klassieke muziek alleen voor mij niet genoeg is om mijn verhaal te vertellen. Afgelopen jaar heb ik de ontzettend enge vrijheid genomen om mijn eigen muziek te gaan schrijven. Ook zeg ik geen concerten meer toe waar ik uitsluitend klassieke muziek mag spelen.

Dat is tot op de dag van vandaag super spannend; mijn agenda is nog nooit zo leeg geweest. De popscene werkt wat meer op de korte termijn en mijn publiek moet er nog aan wennen. Vanuit mijn achtergrond van klassiek harpist is dit een heel ongebruikelijke stap; klassiek en pop − musici en muzikanten − zijn meestal gescheiden werelden. Ik sla nu een eigen weg in met een heel ander soort muziek, een soort eclectische mix van allerlei muziekstijlen: klassiek, pop, jazz, funk, improvisatie.

We zijn pas twee maanden bezig, spelen nu op festivals en doen binnenkort een clubtour. Door deze nieuwe richting voel ik een ultieme vrijheid die ik nog nooit eerder heb gevoeld.”

Discipline: Interviews