Regelmatig krijg ik de vraag wat ik liever doe: interviewen of schrijven. Het mooie van mijn vak is dat ik niet hoef te kiezen. Ik ben sociaal zat om met volle teugen te genieten van het vraaggesprek. En tegelijkertijd solo genoeg om volledig op te gaan in het uitwerken van zo’n interview.
Mijn werk verloopt voor mij in de fasen spons – kameleon – doorgeefluik.
Als spons slurp ik verhalen op, vraag ik dóór, laat ik mijn nieuwsgierigheid de vrije loop. In die hoedanigheid ben ik altijd op zoek naar de menselijke kant van een verhaal. Want mensen blijven eindeloos boeien.
Maar ik ben ook kameleon. Al tijdens het interview ‘kleur ik mee’ met de lezer: wat wil die weten, wat is interessant, waar zitten de drijfveren of de pijnpunten?
Ook probeer ik in te schatten wat de verteller kwijt wil. En hoe ik zijn of haar verhaal het allerbeste kan verwoorden. Dat is soms best vermoeiend, maar bijna altijd ontzettend interessant.
Daarna komt de fase van doorgeefluik. Meestal heb ik dan al wat afstand genomen van het gesprek, zodat het wat heeft kunnen bezinken. Zo komen de hoofd- en bijzaken vanzelf bovendrijven.
Als doorgeefluik zijn de verschillen met het werk van een journalist het grootst. Natuurlijk ben ook ik op zoek naar ‘de’ waarheid, maar die is altijd roze gekleurd. De geïnterviewde heeft recht op de allerbeste, allermooiste en allerechtste versie van zijn of haar verhaal. Aan mij de schone taak om dat boeiend op te schrijven. Zodat het beklijft.
Ben jij nu ook nieuwsgierig? Ik vertel je er graag nog veel meer over. En ben ook reuze benieuwd naar jóuw verhaal.